عشق یعنی مستی و دیوانگی
عشق یعنی با جهان بیگانگی
عشق یعنی شب نخفتن تا سحر
عشق یعنی سجده ها با چشم تر
عشق یعنی سر به دار آویختن
عشق یعنی اشک حسرت ریختن
عشق یعنی سوختن و ساختن
عشق یعنی زندگی را باختن
عشق یعنی دیده بر در دوختن
عشق یعنی در فراقش سوختن
عشق یعنی انتظار و انتظار
عشق یعنی هر چه بینی عکس یار
عشق یعنی شاعری دل سوخته
عشق یعنی آتشی افروخته
عشق یعنی با گلی گفتن سخن
عشق یعنی خون لاله بر چمن
عشق یعنی یک تیمم یک نماز
عشق یعنی عالمی راز و نیاز
عشق یعنی یک شقایق غرق خون
عشق یعنی درد و محنت در درون
عشق یعنی قطره و دریا شدن
عشق یعنی همچو من شیدا شدن
عشق یعنی قطعه شعر ناتمام
عشق یعنی بهترین حسن ختام
دلم برای کسی تنگ است که دل تنگ است…
دلم برای کسی تنگ است که طلوع عشق را به قلب من هدیه می دهد …
دلم برای کسی تنگ است که با زیبایی کلا مش مرا در عشقش غرق می کند…
دلم برای کسی تنگ است که تنم آغوشش را می طلبد …
دلم برای کسی تنگ است که دستانم دستان پر مهرش را می طلبد…
دلم برای کسی تنگ است که سرم شانه هایش را آرزو دارد…
دلم برای کسی تنگ است که گوشهایم شنیدن صدایش را حسرت می کشد …
دلم برای کسی تنگ است که چشمانم ، چشمانش را می طلبد …
دلم برای کسی تنگ است که مشامم به دنبال عطر تن اوست…
دلم برای کسی تنگ است که اشکهایم را دیده…
دلم برای کسی تنگ است که تنهاییم را چشیده…
دلم برای کسی تنگ است که سرنوشتش همانند من است…
دلم برای کسی تنگ است که دلش همانند دل من است…
دلم برای کسی تنگ است که تنهاییش تنهایی من است…
دلم برای کسی تنگ است که مرهم زخمهای کهنه است…
دلم برای کسی تنگ است که محرم اسرار است…
دلم برای کسی تنگ است که راهنمای زندگیست…
دلم برای کسی تنگ است که قلب من برای داشتنش عمرها صبر می کند…
دلم برای کسی تنگ است که دوست نام اوست…
دلم برای کسی تنگ است که دوستیش بدون (( تا )) است…
دلم برای کسی تنگ است که دل تنگ دل تنگی
می خواستم خراب نگاهش شوم , نشد
می خواستم ستاره و ماهش شوم , نشد
در آتش حزین فراغش فنا شدم
می خواستم یگانه نگارش شوم , نشد
می خواستم بسان ِ عروسِ پریوشی
دردانه ی دو چشم سیاهش شوم , نشد
پروانه ای شدم , به راهش شتافتم
من خواستم فدای نگاهش شوم !! نشد … “
فراموشم می کنی به سرعت رفتن،
سراغم نمی گیری تا لحظه بودن،
مرا بی احساس پنداشتی
ندانستی سراسر احساسم،
نفهمیدی چنان غرق در عشقم که با تو غم نمی دانم،
بی قرارم تا تو برگردی،
جدایی چه سنگین است،
بی تو بودن سایه شوم است،
تو آنجایی با آرزوهایت خوش و خرم غافل از احوال ما سرمست میگردی،
من و دلواپسی هایم درد جدایی می سرائیم،
راستی یادم هست قطره اشکی که فرو ریخت از چشم هایت،
آنگاه در آغوشم آرمیدی،
چگونه باور کنم وفایت را در اوج بی تابی،
چگونه بگذرم از خاطره هایت که همچون رودی پیوسته بر من جاری است و به مانند عشقت رهایم نخواهد کرد،
از من بر تو تنها چشمه سار روان محبت است که می ماند،
باران بی دریغ احساس و شب ناله های بی تو بودن که تو هیچ نشنیده ای از آن،
مرا با من رهسپار کردی تا مرز بی فروغ تنهایی،
در باورم نیست این لحظه های بی رحم زمانه،
من و دست خطی که با هم بغض داریم،
خنده هایت از دیدن جمله هایم، صادقانه می گویم، باور کن!
باور کن!
غم تنها ترین تنهای دنیا
تویی زیباترین زیبای دنیا
تو مثل امید یک قناری
قراری بر دل هر بی قراری
منم یلدای بی پایان عاشق
تو بودی مرحم زخم شقایق
تویی لالایی خواب خوش آواز
بالم را مشکن در اوج پرواز
نگاهت را می پرستم ای نگارم
فدای تار مویت هر چه دارم
